Ślepota twarzy, czyli prozopagnozja

Ciekawy artykuł, nie słyszałam o takiej przypadłości, chociaż byc może mam jej jakąś delikatną wersję. Mój mąż się ze mnie śmieje, że nie poznaję aktorów w różnych filmach. Dla mnie w każdym filmie wyglądaja inaczej i nie potrafię wychwycić ich charakterystycznych cech. Jednak jeśli już wiem, że to aktor z filmu „x”, wtedy widze pewne podobieństwa. Ciekawe, bo ze znajomymi, przedmiotami, czy orientacją w erenie nie mam problemów w ogóle.

O rany, mam to!! Nie wiedziałam, że to ma jakąś nazwę! Wśród sąsiadów uchodzę za gbura, bo nie mówię im „dzień dobry”, ale nie dlatego, że ich nie lubię, tylko nie mogę skojarzyć ich twarzy, choć w jednym miejscu mieszkam już ponad 5 lat! Kojarzę ludzi po psach, czapkach, kurtkach- jak przychodzi inna pora roku i zmieniają sposób ubierania, tragedia, nie wiem kto jest sąsiadem, a kto nie. Czasem na wszelki wypadek witam się z mijanymi osobami, może akurat trafię na osobę, którą powinnam znać ;-) Ale zdaje się, wychodzę w ten sposób mało że na gbura, to jeszcze na świra :-P

Dzisiaj przedstawiłam się podajac ręke koleżance z kt?ra pracuje ponad 5 lat. :))) Biedna zrobiła głupia mine nie wiedzac co powiedzieć ale ręke podała. Nie była w uniformie i stad ta pomyłka. Tragedia.

Dziś dokonałam odkrycia, że to właśnie ta przypadłość, oglądając galileo zaczełam szukać w internecie! Dotychczas myślałam, że jestem straszną gapą. Również chodzę z mężem spotykamy znajomych, rozmawiamy, a potem pytam: „kto to był” On już chyba się przyzwyczaił, bo często pyta: „oczywiście nie wiesz, kto to jest”. Nie rozpoznaję znajomych, nie pamiętam twarzy, ale np. fryzurę, sylwetkę itd. Na szczęście najbliższych poznaję, gorzej w pracy, bo pracuję z młodzieżą. Pozdrawiam.

Ja miałem taki przejściowy okres, między 20 a 22 rokiem życia, kiedy na własnym osiedlu, nie byłem w stanie rozpoznać sąsiadów. Oczywiście poznawałem rodzinę, znajomych, ale osoby które widywałem dość rzadko, ale mieszkały niedaleko, były całkowicie nowe i obce. Kiedy nie byłem pewien czy ta osoba którą widzę, jest sąsiadem, czy tylko kims podobnym, na wszelki wypadek mówiłem 'dzien dobry’.

Cześć;) Mam tak odkąd pamiętam.Przeprowadzając się do nowego domu czułem ulgę bo uciekałem od sąsiadów którym powinienem się kłaniać.Co z tego,pojawili się nowi którym kłaniałem się w pas przez pierwszy tydzień a potem ciemnota.Najgorsze jest wyjść . do marketu,tylu ludzi i wrażenie że skądś ich znam a potem okazuję się że to ci sąsiedzi.
Znajomych z dawnych lat już dawno przez to straciłem.Byłych dziewczyn też nie rozpoznaję na ulicy choć po jakimś czasie dochodzę kto się tak ładnie uśmiechał.Kiedyś na mieście żony nie poznałem,musiała mnie zatrzymać bo bym poszedł dalej.
Chciałbym żeby wszyscy dowiedzieli się co mi dolega i chcieli sami zaczepić ,przypomnieć,pogadać.Fajnie byłoby porozmawiać .ze starymi znajomymi.

Jestem jeszcze lepsza – prozopagnozja, agnozja topograficzna i dysmuzja (amuzja?), krzywa przegroda nosowa, niedosłuch częstotliwościowy na poziomie ludzkiej mowy (mniej-więcej), na spółkę szumy uszne wysokoczęstotliwościowe, złożone, wielotonowe i momentami BARDZO głośne. Jednocześnie nienawidzę ciszy przez szumy i nie przepadam za muzyką. Dziedziczny, okropny trądzik w nasileniu średnio-ciężkim, pogłębiający się w latach. W dodatku od stereo (różnice minimalne w lewym i prawym, niby ma to powodować, że masz wrażenie jakby orkiestra z lewej strony była) powoduje u mnie słaby ból głowy i niewielką, krótkotrwałą dezorientację. Cieszę się, że nie mam migren.
Co do rozpoznawania pisma to się nie wypowiem – swoje ciężko mi poznać, bo sama nie mam „stałego” – różnice pomiędzy stronami są dość spore, a pismo kolegi poznam wszędzie – nikt nie ma takiego ;). Faktycznie, skupiam się bardzo mocno na szczegółach, nawet w robieniu rzeczy codziennych rozdrabniam się na nic nie warte szczególiki. Dlatego sprzątać pokój nauczyłam się koło osiemnastki – tyle czasu minęło nim dotarłam do jednej wypowiedzi, która wyjaśnia problem – są tacy ludzie, którzy robią nic nie warte rzeczy w porządkach, które należą do sprzątania, ale nie wpływają na całokształt i w ten sposób po godzinie nadal wydaje się, że bałagan jest „taki sam”.
Niestety, przez to dochodzą zaburzenia lękowe i obsesyjno-kopulsywne. Z kompulsji ,,leczę się sama” – dobrze prowadzony przedmiot „psychologia” na studiach naprawdę pomaga, z wielu kompulsji udało mi się ,,wyjść”, niestety wciąż męczę się z wieloma ,,obsesjami”. Na szczęście jest mi łatwiej od kiedy wiem, że tacy ludzie mają je, ale nigdy nie realizują myśli. Pomaga je zignorować.
Mam też odwrócony rytm dobowy, nietypowe, ekscentryczne zainteresowania. Udaje mi się wychodzić na normalną, ale dla osoby, która była wychowywana pod kloszem (co spowodowało obsesje i lęki) pewne niuanse są wciąż nieuchwytne…
Przeżyłam w podstawówce piekło. W gimnazjum podobnie. W liceum było lżej, poznałam parę osób, które miały podobne do moich zainteresowania, lub odchyły, a dzięki temu, że byliśmy najbardziej ogarnięci naukowo byliśmy „profesorami” ;).
Organizacyjnie różnie to bywa. Niestety, czasu także nie jestem w stanie ogarnąć, ciągle zapominam o ważnych rzeczach. Na szczęście mam osoby, które mi odpowiedzą na pytania. W tym i poprzednich latach sprawiłam sobie kalendarz – co roku chudszy. I chyba to jest klucz do organizacji – żadnych notek, karteczek, notatek w zeszytach na rogu. Kalendarz to rozwiązanie dla osób skrajnie roztrzepanych ;).