Percepcja czasu u dzieci i dorosłych

Opublikowany: 05-03-2023

Czas jest podstawowym wymiarem, którego używamy do koordynowania naszych interakcji społecznych oraz organizowania naszych wspomnień i planów. W jaki sposób szacujemy czas? Jak różni się poczucie czasu u dzieci i dorosłych oraz w jakim wieku zaczynamy odbierać czas podobnie jak dorośli? Na pytania te próbowała odpowiedzieć Sandra Stojić i jej współpracownicy.

Uczestnicy ich badania oglądali dwa krótkie fragmenty kreskówki. Jeden z nich był pełen różnych wydarzeń, natomiast w drugim właściwie nic się nie działo, akcja była monotonna i przewidywalna. Oba fragmenty trwały minutę, o czym nie wiedzieli badani. Ich zadaniem było wskazanie, który fragment jest dłuższy.

W badaniu wzięło udział 138 osób, podzielonych na 3 grupy wiekowe: 4-5 lat, 9-10 lat i powyżej 18 lat.

Osobom dorosłym znacznie częściej dłuższy wydawał się fragment, w którym nic się nie działo. 76% dorosłych wskazało na ten film. Wydaje mi się to intuicyjne. Z reguły czas nam się dłuży, jak robimy albo oglądamy coś nudnego a szybciej mija, jak zajmujemy się czymś interesującym.

Przeciwnie wygląda to jednak u dzieci w wieku przedszkolnym. 67% małych dzieci wskazało film pełny wydarzeń jako ten, który trwał dłużej.

Dzieci w wieku szkolnym, podobnie jak dorośli częściej wskazywały monotonny fragment kreskówki, ale nie tak często jak dorośli. 61% dzieci w tym wieku odniosło wrażenie, że dłuższy był monotonny film.

Według badaczy, zanim dzieci nauczą się korzystać z zegarków, szacują czas na podstawie wydarzeń. Kierują się heurystyką „jak długo mógłbym o tym opowiadać” i jeśli mogliby o czymś mówić dłużej, bo dużo się wydarzyło, wydaje im się, że trwało to dłużej. Między 4 a 10 rokiem życia dzieci uczą się „dorosłego” postrzegania czasu, to znaczy następuje u nich stopniowa zmiana z postrzegania czasu „wydarzeniowo” na czas „zegarowy”.

Autor: Maja Kochanowska