Trackowanie

Opublikowany: 16-03-2011

Ostatnio aktualizowany: 06-03-2016

Trackowanie jest jedną z najważniejszych umiejętności, koniecznych do bezpiecznego uprawiania skoków spadochronowych. Podczas dobrego tracku, skoczek spada najwolniej, jak to możliwe i jednocześnie jak najszybciej przemieszcza się do przodu.

Strzała

Pierwszym, czego uczy się skoczek, jest strzała, zwana też deltą. Aby wykonać strzałę, należy wyprostować nogi, zablokować kolana oraz maksymalnie wyprostować i przenieść do tyłu ramiona. Dla ułatwienia, ramiona i nogi można trzymać szeroko. Można również zachować mocne wygięcie, co zapewni stabilność. Ważne jest, żeby podczas strzały lecieć dokładnie na wprost. Kierunkiem lotu można sterować naciskając na powietrze dłońmi lub stopami, w takim zakresie, żeby cały czas pozostawały wyżej niż tułów. Strzała pozwala na szybkie przemieszczenie się do przodu, ale nie tworzy takiej siły nośnej, jak prawdziwy track.

Track

Bardziej efektywną sylwetkę osiągniesz, jeśli wypłaszczysz całe ciało. Podczas tracka głowa, biodra, kolana i stopy powinny tworzyć linię prostą. Najlepszym sposobem na wypłaszczenie tułowia jest skręcenie ramion do przodu i wciągnięcie brzucha. Nogi i ramiona powinny być jak najbardziej napięte. Sylwetka, która tworzy największą siłę nośną, to taka, w której ręce przylegają do tułowia a nogi są złączone. W takiej pozycji ciało ma tendencję do obracania się wokół osi kręgosłupa, więc zachowanie równowagi i kierunku lotu jest trudniejsze. Można poradzić sobie z tym pracując ramionami. Trzeba jednak pamiętać, że cały czas powinny znajdować się po bokach ciała. Jeśli będą przesuwane poniżej tułowia, track będzie mniej efektywny.

Jednym z najczęstszych błędów podczas trackowania jest wyginanie się w drugą stronę. Kręgosłup przyjmuje wtedy okrągły kształt, nogi i ręce układają się poniżej tułowia, kolana są zgięte i nisko położone, a biodra wysoko. Ramiona położone poniżej tułowia mogą działać jak klapy w samolocie, tzn. zmniejszać prędkość poziomą. Wygięcie się w drugą stronę powoduje, że mniejsza powierzchnia jest eksponowana na wiatr relatywny. Należy więc koncentrować się na utrzymywaniu tułowia i kręgosłupa w płaskiej pozycji.

Błędem jest również pochylanie głowy podczas odtrackowywania od innych, aby patrzeć, co się dzieje z tyłu. Po pierwsze, ważniejsze jest, co dzieje się z przodu i powyżej, niż z tyłu, a po drugie, pochylenie głowy prowadzi do zaokrąglenia kręgosłupa. Może to także zmienić nachylenie ciała i zamiast lecieć jak najdalej w poziomie, skoczek zacznie nurkować.

Grupowe tracki

O czym należy pamiętać podczas trackowania w grupach:

Początkujący skoczek powinien zacząć od tracków z jedną, dwoma osobami i w miarę zdobywania doświadczenia latać w coraz większych grupach.
Lider powinien być doświadczonym trackerem, który będzie obserwować, czy wszyscy w grupie zachowują swój kierunek, prędkość, poziom i wysokość rozejścia. Lider zwykle leci z przodu w tracku na plecach i sygnalizuje reszcie grupy rozejście, machając rękami lub nogami.
Lider musi upewnić się, że tor lotu grupy zaczyna się prostopadle do linii wylotu, aby stworzyć wystarczającą separację od innych grup.
Dostosowując się do najwolniejszego skoczka, lider powinien zacząć od małych prędkości i stopniowo je zwiększać.
Każdy uczestnik powinien mieć swój określony slot.
Nikt, w żadnych momencie skoku, nie powinien mijać ani lecieć pod liderem.
Na najłatwiejszej pozycji są osoby lecące zaraz za liderem, które mogą ustawić się w samolocie jak najbliżej drzwi. Osoby opuszczające samolot jako ostatnie powinny uważać na swoje prędkości podczas przechodzenia z nurkowania do trackowania, aby uniknąć niebezpiecznych kolizji.
Myśl o trackowaniu jak o jeździe po autostradzie: nikt nie powinien zachowywać się jak pijany kierowca, przejeżdżający przez tory ruchu innych. Znajdź swój slot i zostań tam.
Z powodu dużej prędkości poziomej podczas trackowania, zawirowania powietrza nie znajdują się dokładnie nad skoczkiem, ale trochę za nim.
Im większa grupa, tym wyższa powinna być wysokość rozejścia. W przypadku dużych grup dobrze jest ustalić trzy wysokości rozejścia, np. 1500m, 1350m i 1200m.
Dobrze jest mieć plan przed każdym skokiem i grupowe tracki nie są wyjątkiem.