„Nie oceniam po wyglądzie” – naprawdę?

Opublikowany: 18-04-2020

Ostatnio aktualizowany: 22-04-2021

Zapewne zgodzicie się, że oceniając innych ludzi nie powinniśmy kierować się ich wyglądem. Wielu z nas wprost deklaruje, że „nie ocenia ludzi po wyglądzie”. Mimo to, często nieświadomie, ale oceniamy na podstawie wyglądu.

Z przeglądu badań na ten temat (Hatfield, Sprecher, 1986 za: Wojciszke, 2006; Feingold, 1992) wynika, że osoby ładne są postrzegane jako bardziej serdeczne, wrażliwe, zrównoważone, towarzyskie, miłe, interesujące, inteligentne i zdrowsze psychicznie. Są też uważane za szczęśliwsze, niż osoby mało atrakcyjne fizycznie i mające większe szanse na szczęście również w przyszłości. Jako dzieci są postrzegane przez nauczycieli jako mądrzejsze, grzeczniejsze, rokujące większe nadzieje na przyszłość i otrzymują lepsze stopnie. Częściej uzyskują pomoc od innych i są traktowane bardziej życzliwie. Przystojni mężczyźni zaczynają pracę od wyższej pensji i wyżej zachodzą w karierze zawodowej, natomiast ładne kobiety częściej i szybciej wychodzą za mąż, i na dodatek za bardziej zamożnych i lepiej wykształconych mężczyzn. Osoby ładne są także obciążane mniejszą odpowiedzialnością za złe uczynki, ale tutaj jest wyjątek – nie dotyczy to sytuacji, w których wykorzystały swoją urodę, aby uczynić coś złego (np. coś wyłudzić).

A jak jest naprawdę? Czy istnieje jakiś związek między atrakcyjnością fizyczną, a innymi cechami? W rzeczywistości związek ten dotyczy jedynie umiejętności społecznych. Ładni lepiej sobie radzą w kontaktach z innymi ludźmi, co jest zapewne wynikiem tego, że od małego są lepiej przez innych traktowani. Od dziecka doświadczają serdecznego i życzliwego traktowania, dzięki czemu uczą się, że kontakty społeczne są przyjemne. To z kolei wpływa na większą chęć i częstość przebywania wśród ludzi i w rezultacie lepsze umiejętności w tej sferze.

Tekst jest fragmentem mojego ebooka „Wszyscy jesteśmy nieracjonalni”.

Autor: Maja Kochanowska