Schizofrenia – jak wygląda codzienne życie z chorobą?

opiekun w schizofrenii
opiekun w schizofrenii

Opublikowany: 10-05-2016

Ostatnio aktualizowany: 01-06-2016

Codzienność członków rodziny osoby chorej na schizofrenię może być przepełniona ciągłym lękiem przed nawrotem objawów psychotycznych oraz zaburzeniami funkcjonowania pacjenta, wynikającymi z przewlekłego charakteru choroby. Bez wątpienia traumatyczne doświadczenia z okresu występowania psychozy zapisują się trwale w pamięci i napawają niepokojem przed kolejnym jej nawrotem.

Choroba a relacje rodzinne

Życie w nieustannym stresie, obawach, bez perspektyw na możliwość zakończenia tego stanu rzeczy jest niezwykle destrukcyjne zarówno dla poszczególnych osób tworzących rodzinę, jak i dla ich wzajemnych relacji.

Obciążenia opiekunów osób chorych na schizofrenię

Oprócz ciągłego niepokoju, codzienne funkcjonowanie z pacjentem może nastręczać również innych, całkiem przyziemnych problemów w zakresie najprostszych czynności (np. higiena, posiłki, organizacja dnia). Tutaj istnieje bardzo silna zależność pomiędzy stanem osoby chorej i jej współpracy w zakresie powyższych procedur a nasileniem stresu jej bliskich – dobre funkcjonowanie pacjenta to zmniejszenie potrzeby jego nadzoru i tym samym możliwość poświęcenia czasu opiekunów na realizację ich własnych spraw, czy zainteresowań.

Doustna farmakoterapia w schizofrenii – zmora opiekunów

W badaniach ankietowych opiekunowie uskarżają się przede wszystkim na konieczność ciągłego monitorowania przyjmowania leków doustnych przez chorego. Ze zrozumiałych powodów jest to połączone ze strachem przed nawrotem objawów psychotycznych w przypadku ominięcia dawek leku. Skupienie się na skrupulatnym przestrzeganiu zaleceń lekarskich jest pożądane, jednak nadmierne – może prowadzić do sytuacji, gdzie przyjmowanie leków (lub nie) i kontrola ich przyjmowania dominuje we wzajemnych relacjach i rozbija życie rodzinne.

Nowoczesne leki przeciwpsychotyczne remedium na problem „policji lekowej”

Zjawisko „policji lekowej”, którym określa się konieczność stałego kontrolowania przyjmowania leków przez osobę chorą, może być wyeliminowane poprzez zastosowanie długodziałających leków przeciwpsychotycznych.

Długodziałające leki przeciwpsychotyczne zwane w skrócie LAI, występują w postaci iniekcji podawanych raz na 2-4 tygodnie i mogą skutecznie rozwiązać problem nurtujący opiekunów, zatroskanych o swoich bliskich. W przypadku zastosowania LAI nie jest konieczne codzienne kontrolowanie przyjmowania określonej dawki leku przez chorego.

Z całą pewnością odciąża to opiekunów, daje przestrzeń dla realizacji swoich potrzeb, redukuje stres i obawy przed nawrotem psychozy i wpływa na poprawę relacji rodzinnych.

Więcej na temat LAI na stronie: zdrowiepsychiczne.pl/nowoczesne-formy-leczenia

Czy będąc osobą chorą mogę założyć własną rodzinę?

Założenie rodziny i posiadanie dzieci to dla wielu osób sens istnienia i zasadniczy element funkcjonowania. Niejeden z pacjentów po usłyszeniu diagnozy zadaje sobie pytanie o tę możliwość i niepokoi się, że mógłby być pozbawiony tej szansy. Nie ma żadnych uzasadnionych przesłanek do tego, by osoby chore na schizofrenię nie mogły funkcjonować w związkach czy posiadać dzieci. Warunkiem, jest jednak kontynuacja właściwie dobranego leczenia i dobra współpraca z terapeutami.

Z całą pewnością nowoczesne formy terapii w postaci leczenia środowiskowego i ambulatoryjnego promują zawiązywanie więzi i ich utrzymanie.

A co z pracą przy schizofrenii? Czy będę musiał z niej całkowicie zrezygnować?

Możliwość wykonywania pracy zawodowej jest zależna od nasilenia objawów chorobowych. W przypadku, gdy symptomy mają niewielką intensywność a schizofrenia jest dobrze kontrolowana – nic nie stoi na przeszkodzie by podjąć lub kontynuować pracę. Wręcz przeciwnie – wykonywanie pracy może być pożądanym i bardzo istotnym elementem terapii. Pacjent w remisji może podjąć pracę i być pełnowartościowym pracownikiem. Może również kontynuować naukę i zdobyć zawód. Praca może ułatwić rehabilitację społeczną i przeciwdziałać dotkliwemu dla pacjentów zjawisku wykluczenia. Poza tym bez wątpienia, daje choremu poczucie, że jest potrzebny, wartościowy. W myśl coraz popularniejszego nurtu psychiatrii środowiskowej podejmuje się wiele inicjatyw zmierzających do aktywizacji zawodowej pacjentów, którzy przy odpowiednim wsparciu mogą stać się pełnowartościowymi pracownikami.

Autor: artykuł sponsorowany

Komentarze

Dodaj komentarz